Όταν ο Μαραντόνα άλλαζε την ιστορία του ποδοσφαίρου…

Ανάλογα με το τι σόι άνθρωπος είσαι, για τον Μαραντόνα μπορείς να πεις ό,τι γουστάρεις. Πως ήταν βρωμόπαιδο και παλιοχαρακτήρας. Ότι έβαλε τα ρουθούνια του μπροστά από τα πόδια του και θυσίασε την υστεροφημία του για τα ναρκωτικά. Πως σαν προπονητής είναι αστείος. Ότι ακόμη και σήμερα με τις επιθέσεις του σε δημοσιογράφους, σεκιουριτάδες και γενικά σε οποιονδήποτε και για λόγους που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται, ξεφτιλίζεται και αποδομεί το μύθο του. Ίσως κιόλας να είσαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως ο Πελέ ήταν καλύτερός του ή -τέλος- να κατηγορήσεις τον Ντιεγκίτο για… γαύρο και κομμουνιστή.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Όμως, όσα κι αν βρεις να του προσάψεις, θα πρέπει να είσαι το λιγότερο εμπαθής (για να μην πούμε άσχετος από τόπι) για να μην παραδεχτείς πως σπάνια κάποιος τύπος, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε οποιαδήποτε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας, κατάφερε μόνος να αλλάξει τη μοίρα τόσων πολλών.

Μια μέρα σαν κι αυτήν ο Θεός του ποδοσφαίρου φανερώθηκε για πρώτη φορά στα μάτια των πιο φανατικών πιστών του. Των οπαδών της Νάπολι που στις 16/9/1984 τον είδαν στο ντεμπούτο του με τη φανέλα της ομάδας, στην ήττα με σκορ 3-1 από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ιταλίας, Βερόνα.



Και εκείνη τη σεζόν, όπως πολλές άλλες πριν από αυτήν, ο Βορράς και οι σύλλογοί του ταπείνωσαν (και) ποδοσφαιρικά τον φτωχό Νότο. Χάρη στον Μαραντόνα, όμως, αυτό θα άλλαζε. Όπως αναφέρουν τοπικά Μέσα, στην παρουσίασή του στο «Σαν Πάολο» λίγο καιρό πριν 75.000 άνθρωποι ήταν απόλυτα βέβαιοι πως αντίκριζαν την προσωποποίηση του Σωτήρα, ενώ εφημερίδα της εποχής έγραφε πως για τους κατοίκους της πόλης δεν είχε την παραμικρή σημασία το να μην έχουν δήμαρχο, σχολεία, δρόμους ή νοσοκομεία! Είχαν τον Μαραντόνα και αυτό τους έφτανε.



Ο «Pibe de Oro» σ’ εκείνο το παιχνίδι κόντρα στη Βερόνα δεν παρουσίασε ούτε το ελάχιστο όσων η φύση τον προίκισε να κάνει. Στα αμέσως επόμενα χρόνια όμως, θα άλλαζε τα πάντα στο ιταλικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Με τη φανέλα της Νάπολι θα κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 1 Κύπελλο UEFA και 2 Σούπερ Καπ, ενώ σε 259 ματς σημείωσε 116 γκολ. Αριθμοί ιδιαίτερα φτωχοί συγκρινόμενοι με τα απίστευτα κατορθώματα των βιονικών Μέσι και Ρονάλντο.



Ούτε αυτοί οι γίγαντες ούτε κανένας άλλος από όσους προέκυψαν στη μετά-Μαραντόνα εποχή θα μπορούσε να σταθεί απέναντί του, ανεξάρτητα από την ποδοσφαιρική αξία τους ή τα επιτεύγματά τους σε καθαρά αριθμητικούς όρους. Άλλωστε, γούστα είναι αυτά και οι απόψεις για το ποιος είναι ο καλύτερος μπορεί να διαφέρουν.

Αν δεν μπορείς, όμως, να παραδεχτείς ότι ο Ντιέγκο ήταν ένας, μοναδικός και αξεπέραστος.

Αν δεν είσαι ικανός να αντιληφθείς πως δεν υπήρξε ποτέ κάτι αντίστοιχο σε μέγεθος, ανάστημα, έμπνευση, επιρροή.

Αν δεν θέλεις να καταλάβεις πως κανένας δεν δημιούργησε σκιά και μύθο όμοιό του, τότε μεγάλε άστο, ασχολήσου με κάποιο άλλο άθλημα…